Porto - Demo Blog 5

The aim of this study is to determine the extent to which traditional children's plays, which are an important cultural element, are included in the texts of primary school Turkish textbooks. For this purpose, the third, fourth and fifth grade Turkish textbooks accepted by the Ministry of National Education in 2016-2017 and studied in the schools were examined. The examination was based on main texts and free reading pieces and visuals. The obtained data were evaluated in terms of quality and quantity. In this study conducted in 2018, the following results were obtained: It seems that book authors have been trying to create "activity" richness rather than equipping children with a national culture, and to give them the benefits that the program obligates. The text is regarded only as a means, and the content of the text is not sufficiently considered. It was ignored that it was addressed to a crowd in the game age who could only be happy with playing. In this way, the opportunity to directly reach the child's world has not been used well, and the text has come to ignore the cultural transfer function. After six years, it was examined to what extent traditional games were included in Turkish textbooks and what kind of change the process caused was evaluated.

Keywords: Turkish Education, Cultural Transfer, Children's Play.

Bu çalışmanın amacı, ilköğretimin Türkçe ders kitaplarında yer alan metinlerde, önemli bir kültür unsuru olan geleneksel çocuk oyunlarına ne ölçüde yer verildiğini tespit etmektir. Bu amaçla 2016-2017 yılında milli Eğitim bakanlığı tarafından kabul edilen ve okullarda okutulan dördüncü ve beşinci sınıf Türkçe ders kitapları incelenmiştir. İnceleme ana metinler ve serbest okuma parçaları ile görseller üzerinden gerçekleşmiştir. Elde edilen veriler nitelik ve nicelik açısından değerlendirilmiştir. 2018 yılında yapılan bu çalışmada şu sonuçlara ulaşılmıştır: Kitap yazarlarının çocukları milli bir kültür ile donatmaktan çok “etkinlik” zenginliği oluşturmak ve programın zorunlu kıldığı kazanımları vermeye çabaladıkları görülmektedir. Metni sadece bir araç olarak kabul edilmekte olup, metnin içeriği hususu yeterince önemsenmemektedir. Oyun çağında olan ve ancak oynayarak mutlu olabilecek bir kitleye hitap edildiği göz ardı edilmiştir. Bu şekilde çocuğun dünyasına doğrudan ulaşma fırsatı iyi kullanılmadığı gibi metinlerin kültür aktarıcılığı fonksiyonu görmezden gelinmiştir. Aradan geçen altı yıldan sonra yine Türkçe ders kitaplarında geleneksel oyunların ne derece yer bulduğu incelenmiş ve sürecin nasıl bir değişikliğe yol açtığı değerlendirilmiştir.

Anahtar Kelimeler: Türkçe Eğitimi, Kültür Aktarımı, Çocuk Oyunu.